Monday 19 September 2011

စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ၾကီး

 စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ၾကီး

၁၂၃၉ တေပါင္းလဆန္း(၂)ရက္ ျမင္းျခံၿမိဳ႕နယ္ စြန္းလြန္းရြာတြင္ အဘဦးသန္႕၊ အမိေဒၚတုတ္တုိ႕မွ ဖြားျမင္ခဲ့ၿပီးငယ္နာမည္ ေမာင္ေက်ာ္ဒင္ ျဖစ္၏။ ငယ္စဥ္က ျမင္းျခံၿမိဳ႕ မင္းေက်ာင္းဆရာေတာ္ထံ အပ္ႏွံ၍ စာေပသင္ေစခဲ့ေသာ္လည္းဉာဏ္ထံုထုိင္းလွ၍ စာေကာင္းစြာမတတ္ခဲ့။ (၁၅)ႏွစ္ အရြယ္တြင္ ဖခင္ဦးသန္႔ႏွင့္အတူ ျမင္းၿခံၿမိဳ႕ အေရးပုိင္မင္း႐ံုးေတာ္၌မင္းခစား(၀ါ)မင္းေစအျဖစ္ ၀င္ေရာက္ အမႈထမ္း၏။ အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ တစ္ရြာတည္းေန မေရႊရီႏွင့္လက္ထပ္ၿပီးသားသမီး (၄)ေယာက္ ထြန္းကားေသာ္လည္း (၃)ေယာက္မွာ ငယ္စဥ္ကပင္ ေသဆံုးခဲ့၏။ ယာသမားဘ၀ျဖင့္
ကုသိုလ္ျပဳဆုေတာင္းျခင္းကုိ ဦးေက်ာ္ဒင္သည္ မင္းခစားအလုပ္ျဖင့္ တုိးတက္ရန္ လမ္းစမျမင္၍ အသက္ (၃၀)အရြယ္တြင္အလုပ္မွႏုတ္ထြက္ၿပီး မိဘတုိ႕၏ လက္ငုတ္ယာအလုပ္ လုပ္ကုိင္၏။ ယာသစ္တစ္ကြက္ ထပ္၀ယ္ၿပီး ယာသစ္ထဲတြင္ႏွမ္းႀကဲရာမွ ႏွမ္းတင္းေရ (၄၀)တိတိထြက္သျဖင့္ ဆီႀကိတ္ၿပီး၊ ဘုရား (၉)ပိသာ၊ သံဃာ(၉)ပိသာလွဴ၏။(၈.၁၀.၁၉၁၉)တြင္ ေရစက္ခ်ပရိတ္ တရားနာယူၿပီး ညဘက္တြင္ ရြာအေရွ႕ေတာင္ဘက္ေစတီ၌ဆီမီးမ်ားထြန္းညႇိပူေဇာ္၏။ ၾကြေရာက္လာေသာ ပရိသတ္မ်ားကုိ ေဒၚေရႊရီက ကြမ္းေဆးလက္ဖက္ျဖင့္ ဧည့္ခံေနစဥ္ဦးေက်ာ္ဒင္သည္ ေစတီေတာ္နားကပ္ၿပီး ဆီမီးမ်ားကုိၾကည့္ေန၏။ ဆီမီးမီးစာအဖ်ားမွ မဲလာၿပီးဆီမီးညြန႔္ကေလးမ်ားတလွ်ပ္လွ်ပ္ႏွင့္ ဆီမ်ားဆူပြက္ေနသည္ကုိ ျမင္ရေသာအခါ ၾကက္သီးေမြးညႇင္းထကာ ဦးေက်ာ္ဒင္တစ္ကုိယ္လံုးတုန္တုန္သြား၏။ အခုေနအခါ ငါဆုေတာင္းရရင္ ရေတာ့မွာပဲဟု ယံုၾကည္ေနခုိက္၊ ရဟန္းေဘာင္တက္လုိေသာဆႏၵျပင္းျပစြာ ျဖစ္ေပၚလာသျဖင ့္ “ ရဟန္းျဖစ္ရပါလို၏။ ရဟန္းျဖစ္ေသာအခါ တရားေဟာေျပာ ဆုံးမရပါလို၏။ သတၱ၀ါေတြ
ငါေဟာေျပာ ဆံုးမတဲ့အတုိင္း ငါကဲ့သုိ႔ တရားက်င့္ၾကံအားထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစသတည္း ” ဟု လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ သေဘာက်ဆုေတာင္းလုိက္၏။ ဆုေတာင္းတဲ့အတုိင္း ရေတာ့မွာပဲ ဟုလည္း အလြန္၀မ္းသာေန၏။ ထုိႏွစ္မွာပင္ ဥစၥာပစၥည္းအထူးတုိးတက္လာသျဖင့္ ခုေနမ်ားေသသြားရင္ ကုသုိလ္ဆုိလုိ႕ တစ္စက္မွမရွိဘူး၊ အကုသုိလ္ခ်ည္းပဲ၊ ပစၥည္းကလည္းဒီႏွစ္မွ သိပ္တုိးတက္ေလေတာ့ ေသခ်င္လုိ႔ပဲလားဟု ေတြးေတာမိၿပီး ေသရမွာ အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္လာမိ၏။
အိပ္မက္မက္ျခင္း
၁၉၂၀ မတ္လ ညတစ္ညတြင ္ “ ငါယခုသာစကားေျပာမယ္၊ ေနာက္ကို ငါစကားမေျပာေတာ့ဘူး ” ဟု
ဘုရားဆင္းတုေတာ္က စကားေျပာသည္ကုိ အိပ္မက္မက္၏။ ေနာက္မ်ားမၾကာမီ “ လမ္းမွန္လိုက္ခ်င္ရင္ လမ္းဆံု လမ္းမလမ္းေလးခြကေန ေစာင့္ပါ၊ လမ္းမွန္ျပတတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ ေပၚလာပါလိမ့္မယ္ဟု အိပ္မက္မက္ျပန္၏။ “ အိပ္မက္အတုိင္းလမ္းဆံု လမ္းမ လမ္းေလးခြ ေထာင့္တြင္ရွိေသာ ဦးေက်ာ္ဒင္၏အိမ္ေရွ႕တြင္ မ႑ပ္ထုိးရာ (၃)ရက္ေျမာက္ညတြင္စတီးဘရားသား စက္ထဲမွ စာေရးႀကီးဦးဘစံမပင့္မဖိတ္ဘဲ ေရာက္လာၿပီး လယ္တီဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၏ ၀ိပႆနာ
အာနာပါန အေၾကာင္းေျပာျပ၏။ အာနာပါနဟု ၾကားလိုက္လွ်င္ပင္ ဦးေက်ာ္ဒင္သည္ ၾကက္သီးေတြ
တျဖန္းျဖန္းႏွင့္ျဖစ္လာၿပီး၊ ဒီတရားေတာ့ငါအားထုတ္ရရင္ ရေတာ့မွာပဲဟု ယံုၾကည္ၿပီး ၀မ္းသာမိ၏။ ထုိ႕ေနာက္ငါ့မွာစာတစ္လံုးမွ မတတ္ဘူး၊ တရားအလုပ္က စာတတ္မွျဖစ္မယ္ဆုိရင္ အခက္ပဲ ဟုလည္း ေတြးမိျပန္၏။
ထိ၊သိ၊သတိ တရား စတင္အားထုတ္ျခင္း
“ စာတတ္တာ၊ မတတ္တာ လုိရင္းမဟုတ္ပါဘူး ၊ သဒၶါနဲ႕၀ီရိယ သာလုိရင္းပါ ” ဟု ေနာက္ေန႔ညတြင္
စာေရးႀကီးဦးဘစံကေျပာသျဖင့္ မုခ်တရားရေတာ့မွာပဲဟု ယံုၾကည္ၿပီး အလြန္ထက္သန္ေသာ သဒၶါ၊၀ီရိယျဖင့္အာနာပါနကမၼ႒ာန္းအလုပ္ကုိ အားထုတ္ေတာ့၏။ တစ္ေန႔တြင္ ဦးေရႊလုပ္ ေရာက္လာၿပီး အသိလုိက္ရေသးတယ္၊ကုသုိလ္ရတယ္ဟုေျပာသျဖင့္ ကုသုိလ္ရရင္လုပ္မယ္ကြာဆုိၿပီး ရွဴျပန္လည္း ႏွာသီးဖ်ားမွာ ေလတိုးထိေတာ့ သိတယ္၊သိတဲ့အေပၚမွာ သတိထားၿပီးရွဴ၏။ လမ္းသြားလည္း ေျမႀကီးနဲ႔ ေျခဖ၀ါးထိေတာ့ သိတယ္၊ သိတဲ့အေပၚမွာသတိထားၿပီးသြား၏။ ေပါင္းထုိးေတာ့လည္း သတိနဲ႔ထုိး၊ ေပါက္တူးေပါက္လည္း သတိနဲ႔ေပါက္၊ ေရခပ္လည္း သတိနဲ႔ခပ္၏။
ေန႔ညမျပတ္ အခ်ိန္ရတုိင္း အိမ္(သို႔)ယာခင္းထဲတြင္တရားအားထုတ္သည့္အျပင္ ေမာင္ရင္ေပၚေခ်ာက္ေတာထဲ၌လည္းသဒၶါ၊၀ီရိယ ထက္သန္စြာျဖင့္ ညဥ့္အိပ္ညေနအားထုတ္ျပန္၏။ အားထုတ္ပါမ်ားသျဖင့္ ကုိယ္ေပၚ၌ ဒုကၡေ၀ဒနာမ်ားေပၚလာေသာအခါ ေ၀ဒနာ၏ မၿမဲျခင္းႏွင့္ ဆင္းရဲျခင္းသက္သက္မွ်သာရိွေသာ အမွန္တရားကို သိေစရန္ေ၀ဒနာေပၚသတိကပ္ျပန္၏။ သမာဓိအားေကာင္းလာၿပီး အလင္းေရာင္မ်ားေပၚလာေသာအခါ ငါဒီတရားအားထုတ္လုိ႔
ဘုရားေရာင္ျခည္ေတာ္ဖူးရတယ္ဟု ၀မ္းသာအားရျဖင့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ျပန္၏။ မျပတ္မလပ္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ပါမ်ားလာသည္ႏွင့္အမွ် စကားေျပာလွ်င္ပါ မိမိနားလည္လာေသာ သဘာ၀တရားကုိသာ ေျပာေတာ့ျခင္းေၾကာင့္အရပ္ထဲကလူမ်ားႏွင့္ စကားေျပာမတည့္ ျဖစ္လာ၏။ အရပ္ထဲရွိလူမ်ားက ဒီအေကာင္ေတာ့ ႐ူးၿပီ၊ ႐ူးၿပီဟု ေျပာၾက၏။ ဦးေက်ာ္ဒင္ကမူ ႐ူးတာ ေကာင္းတယ္ ေခၚသူ၊
ေျပာသူမရွိဘူး၊ စကားလည္းမေျပာရဘူး၊ ေနရာက်လုိက္တာဆုိၿပီးတရားအလုပ္ကုိသာ ေနမအားညမအား အားထုတ္ေတာ့၏။ သမာဓိအား အလြန္ေကာင္းလာသျဖင့္ မိမိခႏၶာကုိယ္ကုိ
မွန္ထဲမွာျမင္ရသလုိ လူေတြဗုိက္ထဲမွ အသည္းႏွလံုးကစၿပီး ကုိယ္အဂၤါအစိတ္အပုိင္းတုိ႔ကုိ ေသခ်ာစြာျမင္ရ၏။ ေအာက္ၾကည့္ျပန္လွ်င္လည္း ေခြးေသေကာင္ပုပ္မွာ ေလာက္ေတြေခါင္းခ်င္းစီၿပီး တုိးေ၀ွ႕ေနသလုိ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ားကုိျမင္ရ၏။
တစ္လစီျခား၍ ပထမအႀကိမ္၊ ဒုတိယအႀကိမ္၊ တတိယအႀကိမ္ တရားထူးမ်ားရေတာ္မူျခင္း
၁၉၂၀ ဧၿပီလခန္႔တြင္ တရားစတင္အားထုတ္ခဲ့ရာ (၁၂.၈.၁၉၂၀) ည (၁၀)နာရီ ခန္႔တြင္ ပထမအႀကိမ္
တရားထူးရေတာ္မူ၏။ ဆက္လက္တရားအားထုတ္ေသာအခါ ေဒၚေရႊရီက အိမ္အလုပ္ ပ်က္တယ္ဆုိကာ စူေဆာင့္ၿပီးတရားအားထုတ္ေနေသာ ဦးေက်ာ္ဒင္အား ခုတင္ေပၚမွ တြန္းခ်၏။ ၾကမ္းျပားမ်ားကုိလည္း တစ္ေခ်ာင္းစီအကုန္ဆြဲႏုတ္ ၏။ေနာက္ဆံုး ၾကမ္းတစ္ေခ်ာင္းမွ် မက်န္ေသာ္လည္း ဦးေက်ာ္ဒင္က ဆင့္ေပၚတြင္ေပၿပီး မလႈပ္မယွက္ အားထုတ္ၿမဲအားထုတ္ေန၏။ ဘာမွအသံုးမက်ဘူး ေတမိလုိပဲ၊ ဒါေလာက္ေတာင္ တရားအားထုတ္ခ်င္ရင္ ေက်ာင္းသြားၿပီးဘုန္းႀကီးလုပ္ေနပါလား စသည္ျဖင့္ ေန႕စဥ္လုိလုိ အမ်ဳိးမ်ဳိး ျမည္တြန္ေတာက္တီး၊ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္း ေျပာဆုိသည္ကုိလည္းခံရ၏။ ဒုကၡေ၀ဒနာေပၚမွာ သတိလုိက္ပါမ်ားလာသည္ႏွင့္အမွ် ေဒါသျဖစ္ရမည့္အစား တစ္စထက္တစ္စသည္းခံလာႏုိင္ျခင္းေၾကာင့္ သူတကာက “ နင့္အေမ၊ နင့္ႏွမနဲ႔” ဆဲလုိက္လွ်င္ မႀကိဳက္တဲ့စိတ္ျဖစ္ ေပၚလာေသာ္လည္းေဒါသပါလားဟု သတိရလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ေဒါသဆက္မျဖစ္ေတာ့ဘဲ အျဖစ္လည္းနည္းလာ၏။ ႐ူပါ႐ံုကေလး ျမင္ေသာအခါ
သာယာမႈျဖစ္လာေသာ္လည္း သာယာတာက ေလာဘ၊ မ်က္စိကျမင္႐ုံတင္ျမင္တာ ႐ူပါ႐ုံကသညာ၊ နင္နဲ႔ဘာဆိုင္သတံုးဟူေသာအသိက သာယာမႈကိုျဖတ္လိုက္၏။ ေနာက္ေတာ့ ၾကားတာလည္း အသိနဲ႔ျဖတ္၊ ထိတာလည္း အသိနဲ႔ျဖတ္၊နံတာလည္း အသိနဲ႔ျဖတ္၊ ထုိသုိ႔ ျဖတ္ျဖတ္သြားရင္း
အာ႐ံုေနာက္သို႔လိုက္ေသာစိတ္ မ်ားနည္းလာသည္ႏွင့္အမွ်
ေလာကီသာယာစိတ္မ်ားလည္း တျဖည္းျဖည္းနည္းလာ၏။ ဆက္လက္ အားထုတ္ရာ (၁၁.၉.၁၉၂၀) ည(၁၀)နာရီခန္႔တြင္
ဒုတိယအႀကိမ္ တရားထူးရေတာ္မူျပန္၏။
တစ္ႀကိမ္ရၿပီးျဖစ္၍ သြားလမ္းလာလမ္း သိၿပီးျဖစ္သျဖင့္ အတြင္းေ၀ဒနာတက္ျခင္းမွ်ေလာက္သာ ထူးျခား၏။
ဦးေက်ာ္ဒင္သည္ မည္သူ႕ကုိမွ် ဂ႐ုမစုိက္ဘဲ မိမိတရား အလုပ္ကုိသာ မေလွ်ာ့တမ္း ဇြဲသန္သန္ျဖင့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ရာ
(၁၀.၁၀.၁၉၂၀) ည(၁၀)နာရီခန္႔တြင္ တစ္ကုိယ္လံုးရွိသမွ် အေၾကာအျခင္ေတြ ျပတ္သြားမတတ္
အလြန္ျပင္းထန္လွသည့္ေ၀ဒနာကုိ သည္းခံၿပီးေနာက္ တတိယအႀကိမ္တရားထူးကုိ ရေတာ္မူျပန္၏။
ေနာက္တစ္ေန႔၌ မိမိေရွ႕တြင္ မိုးႀကိဳးက်ေသာ္လည္း အလ်င္းပင္ မထိတ္လန္႔မတုန္လႈပ္ေတာ့သည္ကို ေတြ႕ရ၏။
လူ႔၀တ္ေၾကာင္ဘ၀ကို ေသခန္း၊ ရွင္ခန္းျဖတ္ျခင္း ဆက္လက္တရားအားထုတ္ရင္း အာ႐ံုေနာက္ တစ္ေကာက္ေကာက္
လုိက္ေနၾကသည့္ လူေတြၾကား မေနလုိစိတ္၊ ရဟန္းျပဳလုိစိတ္ ျပင္းထန္စြာ ျဖစ္ေပၚလာသျဖင့္ ဇနီးသည္ထံ
သာသနာေဘာင္ ၀င္ခြင့္ေတာင္းရာ ခြင့္မျပဳသျဖင့္ အေတာ္ၾကာသြား၏။ တျခားလူမ်ားကပါ ေဒၚေရႊရီကို နားခ်ေတာ့မွ
ဆယ့္ေလးငါးရက္ခန္႔ ခြင့္ေပးေသာ္လည္း ေဒၚေရႊရီက ထယ္ေရးပက္လက္နဲ႔မုိ႔ ရဟန္းမခံမီ ပဲကေလးႀကဲေပးခဲ့ရန္
ေျပာသျဖင့္ ပဲႀကဲရန္ (၁.၁၁.၁၉၂၀) တြင္ ႏြားတစ္ရွဥ္း ႏွင့္ ယာထဲဆင္းရျပန္၏။ ယာထဲေရာက္၍ ထြန္ေပၚတက္၊
ႏြားေငါက္ေသာအခါ ဘယ္တုန္းကမွ ထံုေပေပ မေနတတ္ေသာ ႏြားႏွစ္ေကာင္သည္ လွည့္ ၾကည့္၊လွည့္ၾကည့္ႏွင့္ မသြားဘဲ
ရပ္ေနၾက၏။ ငါေတာ့မျဖစ္ေခ်ဘူး၊ ႏြားႏွစ္ေကာင္ကေတာင္ ႏွင္ေနပါေပါ့လား၊ “ ဒီတစ္ခါမွ ကိုယ့္ဟာကိုယ္မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ရင္
ဘာအသံုးက်ေသးလဲဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္အျပစ္တင္ၿပီး ထြန္ေပၚကဆင္း၊ ထြန္ကလန္႔ကိုျဖဳတ္၊ ထြန္ကိုင္း ကိုကိုင္၊
ထြန္တံုးကိုေထာင္ကာ မင္းတို႔နဲ႔ ငါနဲ႔ေတာ့ ေသခန္းရွင္ခန္းျပတ္ကေရာေပါ့ကြယ္ ဟုဆိုၿပီး ႏြားႏွစ္ေကာင္ကိုပါ ႀကိဳးျဖဳတ္၍
ေဘးမဲ့ေပးလိုက္ေတာ့၏။” ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ အသြားလမ္းတြင္ ေဒၚတင္က ဧကသီအႏြမ္းကေလးတစ္ထည္ကို
ေဒၚေရႊရီမသိေစနဲ႔ ဟုမွာၿပီးေပးလိုက္၏။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေရာက္ေသာအခါ ဘုန္းႀကီးက သင္းပိုင္တစ္ထည္စြန္႔ၿပီး
ရွင္က၀ိဆိုေသာဘြဲ႕ႏွင့္ ရွင္သာမေဏအျဖစ္ ခ်ီးျမႇင့္ေပးလိုက္၏။ ဆုေတာင္းတာနဲ႔ ရဟန္းျဖစ္တာ တစ္ႏွစ္သာၾကာ၏။
သာမေဏျဖစ္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ရွင္က၀ိသည္ စြန္းလြန္းရြာ ေတာင္ဘက္ ေမာင္ရင္ေပၚေခ်ာက္သို႔
တစ္ကိုယ္တည္းသြားၿပီး တရားအားထုတ္ေနေတာ့၏။ ဦးေက်ာ္ဒင္သကၤန္း၀တ္ၿပီး (၅) ရက္အၾကာတြင္ ဦးေရႊလုပ္လည္း
ရွင္၀ိဇယအမည္ႏွင့္ သကၤန္း၀တ္ၿပီး ရွင္က၀ိႏွင့္အတူ လာေရာက္ေနထိုင္၏။
ကိုရင္ႀကီးဘ၀ျဖင့္ ရဟန္းကိစၥၿပီးျခင္း၊သာသနာျပဳေတာ္မူၿပီး ခႏၶာ၀န္ခ်ေတာ္မူျခင္း
တစ္ေန႔ ေက်ာင္းေဘးနားတြင္ မိႈႀကီးတစ္ပြင့္ေပါက္ေနသည္ကို ကိုရင္ႀကီးရွင္က၀ိေတြ႔ျမင္ရ၍ ဆြဲႏုတ္လိုက္ရာ
မိႈငံုကေလးမ်ားပါ တစ္အံုလံုးပါလာသျဖင့္ သံသရာ၀ဋ္ဒုကၡမွ ကြၽတ္လြတ္ေတာ့မည့္ အတိတ္နိမိတ္ဟု အားတက္ကာ
အ႐ိုးေၾကေၾက အေရခမ္းခမ္း မျပတ္မလပ္ ေနာက္မဆုတ္တမ္း ဆက္လက္အားထုတ္၏။ (၉.၁၁.၁၉၂၀) အဂၤါေန႔ည
(၁၀)နာရီခန္႔တြင္ ေငြေစာင္းတန္းႀကီးတစ္ခုကို ျမင္လာၿပီး ၀ီ၀ီ၀ီ၀ီဟု ျမည္လ်က္ ရထားပ်ံတစ္စင္း အလြန္အရွိန္ျပင္းစြာျဖင့္
မိမိထံ တည့္တည့္လာေနသည္ကို ေတြ႕ေသာ္လည္း ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ တရားကိုသာ အားထုတ္ၿမဲ အားထုတ္ေနစဥ္
ခႏၶာကိုယ္ႀကီးေပါ့လာကာ အထက္သို႔ေျမာက္သြား၏။ ၿငိမ့္ခနဲျဖစ္သြားသျဖင့္ ၾကည့္ေသာအခါ ရထားက
မိမိေအာက္သို႔ေရာက္ေနၿပီး ေထာင့္ေလးေထာင့္တြင္ နတ္မင္းႀကီးေလးပါးႏွင့္ လက္ယာဘက္တြင္
သိၾကားမင္းကိုျမင္ရျခင္းေၾကာင့္ တရားထူးရေတာ့မည္ျဖစ္၍ လာေရာက္ေစာင့္ေရွာက္သည္ဟု ထင္မိၿပီး ဣရိယာပုတ္ကို
မျပင္ဘဲ တရားအားထုတ္ၿမဲအားထုတ္ရာမွ စတုတၳ အႀကိမ္ ေနာက္ဆံုးတရားထူးကို ရျခင္းျဖစ္၏။ ရွင္က၀ိသည္
ကိစၥၿပီးသည္ႏွင့္ သတိရ၍ ၾကည့္လိုက္ရာ သိၾကားမင္းအပါအ၀င္ နတ္မင္းႀကီးေလးပါးႏွင့္ ရထားပ်ံပါ
ကြယ္ေပ်ာက္သြားၾက၏။ ထိုသို႔ စတုတၳ မဂ္ရၿပီးေနာက္ အထက္ဘ၀ဂ္မွ ေအာက္အ၀ီစိတိုင္ေအာင္
ဟင္းလင္းျပင္ႀကီးျဖစ္ကာ အကုန္အစင္ျမင္ရ၏။ အတြင္းေလာကသံုးပါး၊ အျပင္ေလာကသံုးပါး၊ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္၊
တရားဂုဏ္ေတာ္မ်ားကိုလည္း ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းသိျမင္လာ၏။ နတ္ျပည္ျပန္သြားၾကေသာ
သိၾကားမင္းႏွင့္နတ္မင္းႀကီးေလးပါးက လူ႔ျပည္မွာ ရဟႏၲာတစ္ပါးေပၚထြန္းေနၿပီ သြားဖူးၾကဟုတစ္ခဲနက္
ေၾကြးေၾကာ္ေနသည္ကိုပါ ေတြ႕ျမင္ရ၏။ ထို႔ေနာက္ ဘုမၼစိုး၊ ႐ုကၡစိုးနတ္မ်ားႏွင့္တကြ အထက္နတ္ျဗဟၼာမ်ား
ဖူးေမွ်ာ္ကန္ေတာ့လာၾကသည္ကို ၾကည့္မဆံုးႏိုင္ေအာင္ ျမင္ရ၏။ အတိတ္ဘ၀ ဇာတ္ေၾကာင္းအေထြေထြ ရွင္က၀ိသည္
မိမိဘယ္ဘ၀ကလာသည္ကို အက်ဳိးေပၚကေနၿပီး အေၾကာင္းကို ဆင္ျခင္ၾကည့္ရာ တိရစၧာန္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ျဖစ္ခဲ့သည္ကမ်ားၿပီး
လူဘ၀ရတာ အလြန္နည္းေၾကာင္းေတြ႕ရ၏။ က်င္လည္ခဲ့သမွ် ဘ၀မ်ားကို ၾကည့္မဆံုးႏိုင္သျဖင့္ ဘယ္ဘ၀က
အေၾကာင္းေၾကာင့္ ယခုဘ၀အက်ဳိးထူးရသည္ကို အျမန္သိေအာင္ အဓိ႒ာန္ယူၿပီး ၾကည့္ေတာ့မွ ယခုဘဒၵကမၻာ
ကႆပဘုရား လက္ထက္ေတာ္က ေက်းသားၾကက္တူေရြး ဘ၀ျဖင့္ ဘုရားရွင္အား သစ္သီးကပ္လွဴ ဆုေတာင္းခဲ့ဖူးေသာ
အေၾကာင္းကို ေတြ႕ရ၏။ အဟိတ္တိရစၧာန္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ပါရမီအထံုႏွင့္ ကုသိုလ္ဟုန္မကင္းေသာေၾကာင့္
ကႆပဘုရားရွင္ကို ဖူးျမင္ရသည့္ တစ္ခဏ၌ အလြန္ထူးျမတ္တဲ့ ပုဂိၢဳလ္ပါလားဟု ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္
ေဇာေစတနာ၀င္သျဖင့္ ကႆပဘုရားရွင္ထံေတာ္ပါး၌ အေတာင္ႏွစ္ဘက္ထိပ္မွာ ယွက္မိုးလ်က္ ရွိခိုးပူေဇာ္ကာ
သစ္သီးဆြမ္းလွဴဒါန္းရွာ၏။ ဘုရားရွင္က အလွဴခံေတာ္မူၿပီး ဤဒါနေကာင္းမႈေၾကာင့္ သင္လိုလား ေတာင့္တတဲ့ဆုအတိုင္း
ျပည့္စံုေစလို႔ မိန္႔ခြန္းေတာ္ေခြၽလိုက္၏။ ဘုရားရွင္ ၾကြသြားေတာ္မူသည္ကို ႐ႈေမွ်ာ္ရင္း ဤအရွင္ျမတ္အား တတ္စြမ္းသမွ်
သစ္သီးဆြမ္းဒါနျဖင့္ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းရသည္မွာ လြန္စြာအဖိုးထိုက္ေလစြဟု ေက်းသားေလးမွာ ၀မ္းသာအားရ
ရႊင္လန္းစြာျဖင့္ ျမြက္ဆိုက်ဴးရင့္၏။ ထူးျမတ္ေသာ ေစတနာေဇာ အလြန္သန္သျဖင့္ ေက်းသားဘ၀ စုေတေသာအခါ
ကာမသုဂတိ ခုနစ္ဘံုတြင္ သူတကာနဲ႔မတူေအာင္ စည္းစိမ္ေတြအမ်ဳိးမ်ဳိး ခံစားခဲ့ရၿပီး လူ႔ျပည္သို႔ ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း
တကၠသိုလ္ျပည္ဌာန၌ အလြန္ထင္ရွားေသာ ပါေမာကၡဆရာႀကီးတစ္ပါး ျဖစ္ရျပန္၏။ ေဆးဆရာႀကီးဘ၀တုန္းက
ေတြ႔ၾကံဳဆက္ဆံဖူးသူတိုင္း ငါ့ထံေရာက္ၾကလိမ့္မယ္၊ ငါဆံုးမတဲ့အတိုင္း ငါ့တရားကို အားထုတ္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္ဟု
အမိန္႔ရွိေတာ္မူခဲ့ဖူး၏။ ၎ဘ၀မွ တစ္ဖန္စုေတ၍ သံသရာက်င္လည္ခဲ့ျပန္ေသာ္ ေဂါတမဘုရားသာသနာေတာ္အတြင္း
သု၀ဏၰ ဘုမိၼသထံုျပည္ႀကီးကို စိုးမိုးအုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ေတာ္မူခဲ့ေသာ သာသနာ့ဒါယကာ မႏုဟာမင္းႀကီး
ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ရာ ဘားမဲ့ဆရာေတာ္ ျဖစ္ရျပန္၏။ ၄င္းဘ၀မွ တစ္ဖန္စုေတ၍ သံသရာက်င္လည္ခဲ့ျပန္ရာမွ ျမင္းၿခံၿမိဳ႕
စြန္းလြန္းရြာရိွ ခမည္းေတာ္ဦးသန္႔၊ မယ္ေတာ္ေဒၚတုတ္၏ ၀မ္းတြင္ ကိန္းေအာင္း၍ စြန္းလြန္းဂူေက်ာင္း
ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာကို ေမြးဖြားလာျခင္းျဖစ္၏။ ကိုယ့္အက်ိဳးေအာင္လို႔ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ႏိုင္ၿပီ
ရဟန္းကိစၥၿပီးသည့္ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း (၃၁)ႏွစ္တိုင္တိုင္ ေ၀ေနယ်မ်ားစြာတို႔၏ အက်ိဳးအတြက္ နိဗၺာန္လမ္းျပ
တရားအားထုတ္နည္းႏွင့္ သစၥာေလးပါးတရားေတာ္ျမတ္မ်ားကို ေဟာၾကားညြန္ျပ ဆံုးမေတာ္မူသြား၏။
စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးထံတြင္ ဆရာစျႏၵ တရားအားထုတ္စဥ္က တပည့္ေတာ္ ပညာဓိက ဘုရားဆု
ပန္ထားပါသည္ဘုရား၊ ဤဘ၀တြင္မဂ္တရား၊ ဖိုလ္တရားမလိုခ်င္ေသးပါဟု ေလွ်ာက္မိရာစြန္းလြန္းဆရာေတာ္ႀကီးကမင္းသတၱိ ေကာင္းတဲ့ေကာင္ပဲ၊ ခံေပဦးေတာ့၊ တို႔ေတာ့ေအးရာကို ျမန္ျမန္သြားခ်င္ၿပီ၊ ေအးတဲ့ေနရာအေကာင္းဆံုးပဲဟုမိန္႔ေတာ္မူၿပီးေနာက္ ေလးငါးႏွစ္ခန္႔အၾကာ (၁၇.၅. ၁၉၅၂) စေနေန႔တြင္ ခႏၶာ၀န္ခ်ေတာ္မူ၏။“ငါေသရင္ဘာမွမလုပ္နဲ႔
ထိုးထားလိုက္”ဟူေသာမိန္႔ၾကားခ်က္အတိုင္း ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ (အူ၊ အသည္း
ထုတ္ျခင္း၊ ေဆးစိမ္ေဆးထိုးျခင္း မရိွဘဲ) ပကဓိ မပုပ္မသိုးေသာ ႐ုပ္ကလာပ္ေတာ္ကို ျမင္းၿခံၿမိဳ႕တြင္ ယေန႔တိုင္ဖူးေတြ႕ႏိုင္ပါ၏။ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ စာမတတ္ဘဲ တရားထူးရေအာင္ က်င့္ၾကံအားထုတ္ႏိုင္သူအျဖစ္ျဖင့္ဘုရားရွင္၏တိမ္ျမႇဳပ္ေနေသာ ပဋိပတိၱသာသနာႏွင့္ ပဋိေ၀ဓသာသနာကို အရွိန္အဟုန္ ျပင္းစြာျဖင့္ ျပန္လည္အစျပဳေဖာ္ထုတ္ေပးခဲ့သည့္အျပင္ ယေန႔တိုင္လည္း ထိသိသတိ စြန္းလြန္းတရား အားထုတ္နည္းျဖင့္ ဘုရားရွင္၏ပဋိပတိၱသာသနာကို အခိုင္အမာ အားျဖည့္ရပ္တည္ ေပးလွ်က္ရွိပါ၏။ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ပထမဦးဆံုးေဟာၾကားေတာ္မူေသာ တရားေတာ္ ( ၉ မိနစ္ ၉ စကၠန္႔) ကို ပူးတြဲပါဖိုင္ျဖင့္နာယူႏိုင္ၾကပါကုန္။
ကံကို ရြက္လႊင့္ၿပီး သံသရာပင္လယ္ေၾကာမွာ ေမ်ာေနသူမ်ားလည္း ကံရြက္ ေပါက္သည္၊ ၿပဲသည္ရွိက ဘယ္လိုဖာ ဘယ္လို ျပင္ရသည္ ကို သိရေပမည္။ ဉာဏ္ကို ရြက္လႊင့္ၿပီး နိဗၺာန္ေသာင္ကမ္း ၿငိမ္းေအးသည့္စခန္းဆီသို႔ ဦးတည္ဦးတိုက္ခုတ္ေမာင္း ေနသူမ်ားလည္း ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ သဘာဝအသြင္ကို ဉာဏ္မ်က္စိျဖင့္ ရႈျမင္တတ္ဖို႔အလုပ္ေပးတရားေတာ္ ကိုလည္း သိခြင့္ရပါမည္။
ဉာဏ္စခန္းအတြက္ ဆရာေတာ္ႀကီးတရားမွ အႏွစ္ခ်ဳပ္ မွ်ေဝေပးလိုသည္မွာျမင္စိတ္
ေပၚ သညာဖံုး၊ သညာဖံုးေတာ့ ဘာျဖစ္? သညာဖံုးေတာ့ အနိစၥကို(မၿမဲသေဘာကို) (တည္တံ့ခိုင္ခံတည္ေနသေဘာ)နိစၥျမင္၊ ဒုကၡကို(ဆင္းရဲ၊ ပ်က္စီး၊ ဖ်က္ဆီးခံသေဘာကို)(
ခ်မ္းသာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္း၊ ၿငိမ္းေအးသည့္သေဘာ)မင္၊ အနတၱကို( မစိုးမပိုင္ အစိုးမရသေဘာကို) အတၱ(
ကိုယ္ပိုင္ ကိုယ္ဆိုင္ စိုးပိုင္သေဘာ) ျမင္၊ အသုဘကို(မတင့္တယ္သည့္ သေဘာကို) သုဘ(
တင့္တယ္ ေျပျပစ္ ေခ်ာေမာ လွပသေဘာ) ျမင္၍ အလိမ္ခံေနရၿပီ။ အလိမ္ခံၿပီး
ေလာဘျဖစ္၊ အလိမ္ခံၿပီး ေဒါသျဖစ္၊ အလိမ္ခံရသည္က ေမာဟ၊ ဤသို႔ အလိမ္ခံေနသမွ် ဒုကၡအႀကီးအက်ယ္ ဆင္းရဲအဖံုဖံုသံသရာမွာ ေတြ႕ႀကံဳလို႔ မဆံုးေတာ့ၿပီ။
ျမင္စိတ္ ေပၚ ပညာသံုး၊ ပညာသံုးေတာ့ ဘာျဖစ္? ပညာသံုးေတာ့ အနိစၥကို အနိစၥျမင္၊ ဒုကၡကို ဒုကၡကိုျမင္၊
အနတၱကို အနတၱျမင္၊ အသုဘကို အသုဘျမင္၊ ဤသို႔ အျမင္မွန္ေပၚ၊ အျမင္မွန္ ဉာဏ္ဧကန္ ရင့္သန္လ်င္ ခႏၶာ၌အလြန္တြယ္ အလြန္မက္ အလြန္ဆာ အလြန္ကပ္သည့္ တဏွာဓာတ္ကုန္။ တဏွာကုန္ ခႏၶာသိမ္း၍ ဒုကၡေပါင္း ၿငိမ္းသည့္အၿငိမ္းဓာတ္ခ်မ္းသာ၌ ထာဝရတည္းျခင္း နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို အၿမဲပိုင္ အၿမဲဆိုင္ ရႏိုင္ၾကေစေသာဝ္။

No comments: